kamienny anioł
sfrunął z ołtarza
tak zwyczajnie
jak co dnia

szept twarzy

wykutej w kamieniu

pęka rysa czasu

powrócę jutro w deszczu
przyjacielu
odszukaj mnie w deszczu

prawda
w sam środek twarzy

do lasu poleciała
na skargę
miłość moja
niespełniona

człowieku
nic nie mogłeś
mogłeś wiele

szkarłatny anioł
człowiekiem dźwiga
światło dnia

oczyma duszy przyjacielu
widzę Go

motyl już wie
komar jeszcze nie

śmieją się cichutko
wiatrem łaskotane
białe stateczki

wstaje z wolna
pacierzem syta
stara kobieta