dwa białe płaszcze

długie nogi

 ptaka

gdzieś w słońcu

chichocze pszczołą

plaster powietrza

nerwy rzek szumią

pachną jony

powietrza

wyzwolony umysł

bezdomny

wędrowny teatr
moich oczu i ust
wabi
by kochać

zroszona postem

pokora

śmierć
zdaję dzierżawione ciało
atomy przenikają
inne byty

krewni mojej duszy
nadzieja i rozpacz

wyjdę cicho
jak cień lichtarza
mój cień

czemu nie grasz
na organach?
teraz
dziś
zawsze