świst bata

płat powietrza pada 

na drogę

okruchy chleba

ja

po trosze

na kolanach

nóżką konika polnego

pstryk

i świt następny

słabo słyszalni

z głosem

aż tam

żółć błękitowi

w tańcu o zieleni

motyl drży

syn Słońca i cienia

rozplata swą krótką

chwilę

rzeźba człowieka

granit

martwym oczom

szumiący cień

pielgrzymka gestu

do mekki

zrozumienia

wichry widziały wszystko

szczęśliwe

schyłek epoki

bolą żyły istnienia