kamienny anioł
sfrunął z ołtarza
tak zwyczajnie
jak co dnia

szept twarzy

wykutej w kamieniu

pęka rysa czasu

powrócę jutro w deszczu
przyjacielu
odszukaj mnie w deszczu

prawda
w sam środek twarzy

do lasu poleciała
na skargę
miłość moja
niespełniona

człowieku
nic nie mogłeś
mogłeś wiele

szkarłatny anioł
człowiekiem dźwiga
światło dnia

oczyma duszy przyjacielu
widzę Go

motyl już wie
komar jeszcze nie

śmieją się cichutko
wiatrem łaskotane
białe stateczki

wstaje z wolna
pacierzem syta
stara kobieta

w niezliczonych słowach
senni wśród pejzaży
my

On
kocha nas wszystkich

zbawienie tak blisko

zbawienie tak daleko

dłoniksiężyce
w ciałoplanetach
ludzi

siedzimy sobie razem
na gałązce świerku
on śpiewa
ja oniemiały

słowik w lesie
wzdłuż i wszerz

zsunął się żywicą po świerku
wydobył na wolną przestrzeń
skrzypcowy koncert

znoszone sandały
różaniec
święty Franciszek z Asyżu

w powabie kwarków
słów

cisza
brzęczy we mnie pszczołą
znów sobą

świst bata

płat powietrza pada 

na drogę

okruchy chleba

ja

po trosze

na kolanach

nóżką konika polnego

pstryk

i świt następny

słabo słyszalni

z głosem

aż tam

żółć błękitowi

w tańcu o zieleni

motyl drży

syn Słońca i cienia

rozplata swą krótką

chwilę

rzeźba człowieka

granit

martwym oczom

szumiący cień

pielgrzymka gestu

do mekki

zrozumienia

wichry widziały wszystko

szczęśliwe

schyłek epoki

bolą żyły istnienia

dwa białe płaszcze

długie nogi

 ptaka

gdzieś w słońcu

chichocze pszczołą

plaster powietrza

nerwy rzek szumią

pachną jony

powietrza

wyzwolony umysł

bezdomny

wędrowny teatr
moich oczu i ust
wabi
by kochać

zroszona postem

pokora

śmierć
zdaję dzierżawione ciało
atomy przenikają
inne byty

krewni mojej duszy
nadzieja i rozpacz

wyjdę cicho
jak cień lichtarza
mój cień

czemu nie grasz
na organach?
teraz
dziś
zawsze

wyszeptane usta

wyleciały z motylami

wysławiać

rozstanie

olcha roni łzę

ptaku

powiedz zatem

z Mlecznej Drogi 

wyssany

mak polny

głowa i szyja

skromny przyodziewek

w słowach używam barw addytywnych

czyli dążę do bieli

rubinowy poród

świtania

taniec pszczoły

żądło gwiazd

galopuje po mnie niebo

zaprzęgami plejad

niknie gdzieś

za horyzontem

łąkowe buziaki

znasz je dobrze

nie wskrzesi niczyjego

uśmiechu

prometeusz niczyj

włosami

dłońmi

miłością

plecie się i rozplata

dzień

ślepy poeta

patrzy w niebo

widzi

mają w swych skrzydłach

pacierze

kroplą

czysto wiosennie

pielgrzymka gestu

do mekki

zrozumienia

ręce matki

ptaki wplątane 

w drzewa

krosna czasu

i my

w wątku chwili

raniuszek

mały kawałek

leśnej godności

jestem dziś małym

lotnikiem

nad obrusem

w pustym pokoju

podobny do bielonej ściany

papież przestworzy

jasny uśmiech

pęka granica

między ziemskim a Boskim

zaczyna się taniec

krzewiące się dziko gwiazdy

świergot planet

baczne posłuchanie

święte sosny gwarzą

głowa z gliny

ruchliwe ręce myśli

wielojęzyczny ogień

dłoni

czerń

jak tu cicho

motyl drży

syn Słońca i cienia

rozplata swą krótką

chwilę

inskrypcja starej twarzy

zmarszczka

głęboko rytowana

milczy

w płomieniach świecy

melancholia

pierzchają po ziemi

wylęknione

spojrzenia

idę po niebie bosy

horyzont po tysiąc stopni

w każdą stronę

rozstanie

zsunęło się z serca

trochę liści

leciutko cichutko

trawa okwitła
zamieszkam w ptasim
smutku

pełnia
sięgam po Księżyc
jak po jabłko

ja
Bóg jeden wie z czego

cicha woda
brzęczy kropelka
Słońca

spieszy cierpliwie

każdego dnia

chleb powszedni

uścisk dłoni

lżej

pęka struktura kamienia

czerpie powietrza z

nieba

krzyż

ptak święty