rozlał się po żyłach

zapach

bukowego lasu

biała chusta

czysta

 niepewna

głęboki oddech

jasno

blisko

cierpieć?..

przecież Księżyc

rzuca blask

Słońce

taje chłodna myśl

opuszczam doliny

późna jesień

chmury płaczki

pogubiłeś dziś 

słowa

kamieniu

w kolcu ciernia

czy na dnie duszy

rosną poranki?

dotknąć palcem 

bez trwogi

brzeg nadziei

żyje tak bardzo

ostrożnie

ani liści ani kwiatów

kołowrót gwiazd

koło Wrót

jak cień światła

milczę

naiwni?
uwierzyli w człowieka
nie wstydzili się być
niepewni

niecierpliwie wychodzi

wyposażony w zdolność 

do życia

zalążek

okrążają mnie białe kropki

jedzą do sytości

oddaję im swoje ogrody

siadam rozpleciony

Słońce składa na czole dłoń

blisko

wstań

gdy prosi cię o to 

sikorka

ciche powietrza

anioł schodzi

z boskim dekretem

jasna myśl

krew w nowych korytarzach

cichutko depcze Ziemię

milczenie

koliber czasu

sekunda

macha szybko skrzydłami

mim

przywiera do bladego świtu

znika

jeden wielki cud

absolutnie niezwykły

Życie

Ten 

który przybliża struny 

pozaziemskich kwartetów

jesień

liść zamknął bezsilnie dłoń

w kwiatach pszczoły

to wszystko

fruwają powietrza

powiedz

woda

twarz

łza

lilia wodna

melancholia

jestem jak wstydliwy

seledyn

oddalony od świata

nagi

szelest słów

w Kasjopei

bez śladu

ze stopą niczyją

wędrowcze ktoś ty?

kłącza nerwów

na końcu gorących

korytarzy

przypominam strukturę papieru

wszystko wnika we mnie

słowa i ptaki 

 i zimne powietrza

chmara dzikich pszczół

deszcz miodu

tkwi we mnie 

ta mała bieda jak drzazga

otwiera oczy

promień

łaskocze w piętę

wstaję

twarde życie

 w granicach buku

twarde

lecz ani chybi do nieba

świeca i dusza

płaczą razem

po nocach

chmury

słowa milczącego

cienia

za chwilę wleją mnie

w formę czasu przeszłego

syna człowieczego

pełnia

sięgam po Księżyc 

jak po jabłko

wonną Ziemią
pachnie wokół

niebo podaje mi dłoń

kocham

jacyś goście

obłoki na stole

pająk nasłuchuje uważnie

zawieszeni kołyszą się samotnie

leciutko

jak na powierzchni wodnej

ptak zaśpiewał

odpadł z gałęzi i umarł

tak własnie umarł

popatrz w moją stronę

odrywam z siebie zielone igiełki

piaszczysta droga

nagie gałęzie

błękitny pocałunek

dokonała się ziemska 

wędrówka

kos w lesie buduje gniazdo

słowo przepraszam

trzymam

w pudełku wysłanym 

aksamitem

po szlaku 

światła i 

cienia

bluszcz mojej duszy

kamienny anioł
sfrunął z ołtarza
tak zwyczajnie
jak co dnia

szept twarzy

wykutej w kamieniu

pęka rysa czasu

powrócę jutro w deszczu
przyjacielu
odszukaj mnie w deszczu

prawda
w sam środek twarzy

do lasu poleciała
na skargę
miłość moja
niespełniona

człowieku
nic nie mogłeś
mogłeś wiele

szkarłatny anioł
człowiekiem dźwiga
światło dnia

oczyma duszy przyjacielu
widzę Go

motyl już wie
komar jeszcze nie

śmieją się cichutko
wiatrem łaskotane
białe stateczki

wstaje z wolna
pacierzem syta
stara kobieta

w niezliczonych słowach
senni wśród pejzaży
my

On
kocha nas wszystkich

zbawienie tak blisko

zbawienie tak daleko

dłoniksiężyce
w ciałoplanetach
ludzi

siedzimy sobie razem
na gałązce świerku
on śpiewa
ja oniemiały

słowik w lesie
wzdłuż i wszerz

zsunął się żywicą po świerku
wydobył na wolną przestrzeń
skrzypcowy koncert

znoszone sandały
różaniec
święty Franciszek z Asyżu

w powabie kwarków
słów

cisza
brzęczy we mnie pszczołą
znów sobą

świst bata

płat powietrza pada 

na drogę

okruchy chleba

ja

po trosze

na kolanach

nóżką konika polnego

pstryk

i świt następny

słabo słyszalni

z głosem

aż tam

żółć błękitowi

w tańcu o zieleni

motyl drży

syn Słońca i cienia

rozplata swą krótką

chwilę

rzeźba człowieka

granit

martwym oczom

szumiący cień

pielgrzymka gestu

do mekki

zrozumienia

wichry widziały wszystko

szczęśliwe

schyłek epoki

bolą żyły istnienia

dwa białe płaszcze

długie nogi

 ptaka

gdzieś w słońcu

chichocze pszczołą

plaster powietrza

nerwy rzek szumią

pachną jony

powietrza

wyzwolony umysł

bezdomny

wędrowny teatr
moich oczu i ust
wabi
by kochać

zroszona postem

pokora

śmierć
zdaję dzierżawione ciało
atomy przenikają
inne byty

krewni mojej duszy
nadzieja i rozpacz

wyjdę cicho
jak cień lichtarza
mój cień

czemu nie grasz
na organach?
teraz
dziś
zawsze