bez śladu

ze stopą niczyją

wędrowcze ktoś ty?

kłącza nerwów

na końcu gorących

korytarzy

przypominam strukturę papieru

wszystko wnika we mnie

słowa i ptaki 

 i zimne powietrza

chmara dzikich pszczół

deszcz miodu

tkwi we mnie 

ta mała bieda jak drzazga

otwiera oczy

promień

łaskocze w piętę

wstaję

twarde życie

 w granicach buku

twarde

lecz ani chybi do nieba

świeca i dusza

płaczą razem

po nocach

chmury

słowa milczącego

cienia

za chwilę wleją mnie

w formę czasu przeszłego

syna człowieczego