kołowrót gwiazd

koło Wrót

jak cień światła

milczę

naiwni?
uwierzyli w człowieka
nie wstydzili się być
niepewni

niecierpliwie wychodzi

wyposażony w zdolność 

do życia

zalążek

okrążają mnie białe kropki

jedzą do sytości

oddaję im swoje ogrody

siadam rozpleciony

Słońce składa na czole dłoń

blisko

wstań

gdy prosi cię o to 

sikorka

ciche powietrza

anioł schodzi

z boskim dekretem

jasna myśl

krew w nowych korytarzach

cichutko depcze Ziemię

milczenie

koliber czasu

sekunda

macha szybko skrzydłami

mim

przywiera do bladego świtu

znika

jeden wielki cud

absolutnie niezwykły

Życie

Ten 

który przybliża struny 

pozaziemskich kwartetów

jesień

liść zamknął bezsilnie dłoń

w kwiatach pszczoły

to wszystko

fruwają powietrza

powiedz

woda

twarz

łza

lilia wodna

melancholia

jestem jak wstydliwy

seledyn

oddalony od świata

nagi

szelest słów

w Kasjopei

bez śladu

ze stopą niczyją

wędrowcze ktoś ty?

kłącza nerwów

na końcu gorących

korytarzy

przypominam strukturę papieru

wszystko wnika we mnie

słowa i ptaki 

 i zimne powietrza

chmara dzikich pszczół

deszcz miodu

tkwi we mnie 

ta mała bieda jak drzazga

otwiera oczy

promień

łaskocze w piętę

wstaję

twarde życie

 w granicach buku

twarde

lecz ani chybi do nieba

świeca i dusza

płaczą razem

po nocach

chmury

słowa milczącego

cienia

za chwilę wleją mnie

w formę czasu przeszłego

syna człowieczego

pełnia

sięgam po Księżyc 

jak po jabłko

wonną Ziemią
pachnie wokół

niebo podaje mi dłoń

kocham

jacyś goście

obłoki na stole

pająk nasłuchuje uważnie

zawieszeni kołyszą się samotnie

leciutko

jak na powierzchni wodnej

ptak zaśpiewał

odpadł z gałęzi i umarł

tak własnie umarł

popatrz w moją stronę

odrywam z siebie zielone igiełki

piaszczysta droga

nagie gałęzie

błękitny pocałunek

dokonała się ziemska 

wędrówka

kos w lesie buduje gniazdo

słowo przepraszam

trzymam

w pudełku wysłanym 

aksamitem

po szlaku 

światła i 

cienia

bluszcz mojej duszy